گروه کوهنوردی تیلار گروه کوهنوردی تیلار رشت 
شور و شوق صعود به بام ایران تمام وجودت را گرفته، از روزها قبل به فکر بستن کوله و تکمیل تجهیزات و افزایش آمادگی بدنی خود هستی، روز موعود فرا می رسد، رنج سفر را به جان می خری، هزینه ها راهمچنین، نفس نفس زنان مسیر دو ساعته را بارکشی کرده و وارد پناهگاه سیمرغ می شوی، در مسیرخواهان خلوتی و تمیزی هستی، دو شبی را در پناهگاه و در سرمستی صعود می گذرانی، راهی می شوی، از خود چه بر جا گذاشته ای…
چند تا بطری یک بار مصرف، آشغال میوه، قوطی کنسرو و … و یا نه…با خود چند بطری اضافه و قوطی کنسرو بر جای مانده و …را بر می گردانی … نمیدانم ، کجای دنیا و با کدام منطق سازگار شده که شما بطری را برای دیگران بگذاری که مبادا نیازشان باشد، کجا نوشته شده که نان های اضافه خود در میان پلاستک بگذاری که مبادا… کجا اشاره شده که قوطی
خالی کنسروت را در میان سنگ ها رها کنی، یا نان اضافه ات را با پلاستک ، به بیرون پرتاب کنی تا شاید حیوانی بخورد، اصلا مگر شما وکیل وصی دیگرانی که باید برای آنها نان اضافه بیاوری… مگر نه اینست که می خواهی کوله خود را سبک کنی ، مگر نه اینست که هر کس باید به فکر خودش باشد و به اندازه خودش بیاورد، اصلا نیازی نیست به فکر رفاه آنی باشی که برای خود چیزی نیاورده، بگذار اذیت شود تا بداند که باید از تجربیات اندو خته اش بهره ها ببرد… تشنگی بکشد گرشنگی و سرما بکشد تا برای دماوند پخته شود… و البته همه اینها بهداشت ظاهری اند. ساعت از نیمه شب گذشته و می دانی که عده ای صعود داشته اند و خسته و کوفته در کیسه خواب خزیده اند، شما عزم صعود داری، آیا اصول اولیه و مبرهن و آشکار صعود و شب مانی را می دانی، آیا میدانی که نصفه شب و در تاریکی برای پیدا کردن جوراب خود که ناشی بی نظمی توست نباید چراغ پیشانی ات را بر چشم همنوردان خسته ات متمرکز کنی و عصبانینش را ببینی ، آیا یاد گرفته ای و یا به تو گفته اند که نباید دوستانت را که در بیرون چادر زده اند فریاد بزنی و مزاحم کسانی شوی که برای آرامش بیشتر خود، زحمت بار کشی چادر را کشیده اند و در بیرون اقامت کرده اند.آیا یاد گرفته ای که سر شب باید چادر دوستت را شناسائی کنی تا نیمه شب با فریاد بدنبال یافتنش نباشی …نیمه شب است و با سر و صدا تیم خود را آماده صعود می کنی، اینها هم همه بهداشت روانی صعودند که آرامش را از دیگران خواهند ستاند اگر رعایت نکنی…
دوست گرامی و همنوردان محترم، قوانین کوهنوردی همواره نوشته شده نیستند و بخش عظیمی از آن، در عقل و شعور انسان مستترند، نمی توان دم از انسان ساز بودن کوهنوردی زد و همانند انسان های اولیه هم رفتار نکرد که آنها نیز در غارنشینی برای خود آدابی داشتند، کوهستان جای سیگار و … نیست، تعجب نکنید، اینها را راحت می توان در میان زباله ها دید …کوهی همانند دماوند برای تفریح نیست که بهانه نداشتن خیلی از امکانات صعود را تفریحی آمدن عنوان کنی، اگر در نیمه مسیر بیفتی و بمیری، روزنامه ها خواهند نوشت” کوهنوردی در دماوند فوت کرد” پس شما هم باید به مانند یک کوهنورد رفتار نمائی … نمی دانم دیگر چه بنویسم ، اما می دانم که فاصله بسیار داریم با آنچه که در سر داریم …
(منبع : وبلاگ دیار الوند- آقای علی بیات )
