حرفهای خودمانی

درود فراوان ، کم نه  . . .
مدت زیاد نیست وارد این عرصه شد ام . اما در همین مدت کم دنیای متفاوتی را تجربه کرده ام . دنیایی به نام کوهنوردی که با فراز و نشیب های بی شماری همراه هست ، فرازهایی که شامل حس اشتیاق بی مانند صعود به قله ، آشنایی با انسانهای متفاوت و کم نظیری که همنورد خطابشان می کنیم ، بودن و گذر کردن از مناطق بکر کوهستانهایی که جنگلش سرشار از حس غرور و ایستادگی است و چشم نواز بی ریغی به ما می بخشد . حال اینجاست که باید تعمقی کرد در خالق این همه تماشایی که به آسانی بدست نیامده ! در این میان از نشیب ها نیز بی بهره نیستیم . منظور از بیان نشیب کم لطفی هایی است که نسبت به ورزش انسان محور کوهنوردی روا داشته می شود . روی سخنم با اشخاصی است که کوله ای بر پشت نهاده و با تشکیل گروهکی کوهنورد نما از مقابل نگاه عوام گذشته و به دامان پر مهر طبیعت می روند، اما نه برای هم اندیشی و پرورش مرام هم نوع دوستی ، بلکه مقصودشان جز پنهان شدن از محدودیتهای حاکم بر فضای اجتماع این مرز و بوم نیست . خطاب به اینان باید گفت ای نارفیقان ظاهر ساز ، کوهسار این سرزمین سرشار از خاطره ی اسطوره های بی بدیل رشادت و پهلوانی هاست و هرگز شما را یارای این نیست که با انداختن سنگ های پی در پی تصویر ماه را از حافظه آب پاک نید .

اما صد افسوس که این قشر کم لطف با زیر پا گذاشتن اصول و اهداف مشترک بین جامعه کوهنوردی بانی عامی نگری دراین عرصه شده اند که متاسفانه این نگاه سطحی و سلیقه ای و بدون تعمق رو به افزایش نیز هست . حال اینکه چگونه باید این نوع نگاه را رو به حقیقت سوق داد و هدف اصولی ورزش کوهنوردی را به بیانی همه فهم عنوان کرد ، باریست بردوش تمامی  نیک اندیشان این عرصه  . . .

با سپاس
عضو کوچکی از خانواده بزرگ تیلار
عماد نورمحمدی